Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen

Vorige week heb ik na 9 jaar afscheid moeten nemen van mijn hond. Deze week als blog een eerbetoon aan haar. De 'rode hond' zal nog even moeten wachten. 

Laura werd heel plotseling heel ziek, ik zag haar in 1 dag achteruit gaan, het was verschrikkelijk om te zien. 

Het enige wat ik kon doen was proberen om zo snel mogelijk duidelijkheid te krijgen over wat er met haar aan de hand was...


Later die dag bleek uit de echo dat ze een zeer agressieve milttumor had die was gaan bloeden. De prognose wal heel slecht, ze kon ieder moment in shock raken als de tumor weer zou gaan bloeden. 


Jeetje! Wat is het moeilijk om ook op zo'n moment een goed baasje te zijn en de moeilijkste beslissing te nemen die ik ooit heb moeten nemen. Het advies was heel duidelijk: niet (te) lang wachten met euthanasie. Maar wat is niet te lang?, wanneer is het goede moment?, hoeveel pijn heeft ze nu?, zouden we morgen nog kunnen afwachten?, zoveel vragen, geen antwoorden... 

Ik ben 's avonds nog een stukje met haar gaan wandelen en heb haar daarna in laten slapen. Alle tijd die ik langer met haar door had willen brengen en haar bij me had willen houden, waren een groot risico geweest op meer pijn, meer misselijkheid, nog zwakker worden en langzaam wegkwijnen. Dat kon ik haar niet aandoen. 
Deze foto is dinsdagmiddag genomen, voordat we de echo gingen laten maken. Ze was al moe en wilde niets eten maar ze heeft nog wel heerlijk in het water gespeeld.



Het is onwerkelijk. Maandag liepen we nog op het strand te rennen en heeft ze nog in zee gezwommen, dinsdagavond was ze zo ziek dat ze zelfs haar water uitspuugde.

Rationeel bekeken denk ik dat ik blij moet zijn dat je zo'n knoop voor je hond kunt doorhakken en haar onnodig lijden kunt besparen. 
Emotioneel gezien doet het gewoon verschrikkelijk veel pijn en wilde ik haar nog lang niet kwijt. 

Laura heeft heel veel betekent voor mijn leven en hoe het er nu uit ziet. In de afgelopen 9 jaar heb ik de switch gemaakt van mijn toenmalige werk als scheepsbouwkundige naar het opzetten en starten van Cani-Connect.


Het begon allemaal met Laura.

Laura was 15 maanden toen ze bij mij kwam. Ze was als puppy veel te laat uit het nest opgehaald en vervolgens in een gezin terecht gekomen waar de oudere reu die daar zat haar niet accepteerde. Ze is toen teruggebracht naar de fokker en die had geen tijd voor haar. Ze zat eigenlijk alleen maar in een bench te wachten. Totdat ik haar daar ophaalde.

Door Lautje ging ik lezen over honden. Één boek, en nog één, en nog veel meer... In de boeken stond steeds iets anders en ook mensen met honden die ik tegenkwam zeiden allemaal iets anders. Ik begon samen met haar aan onze zoektocht naar wat bij mij en ons paste. Bij welke methode voelden wij ons goed? Wat werkte en waarom of waarom niet? Hoe meer antwoorden, hoe meer vragen.

Ik vond in België uiteindelijk wat we zochten. Daar kwam ik Geert de Bolster tegen en deze man overspoelde me met zijn passie voor honden en hun gedrag. Dit was waar hondenopvoeding en training over ging!
Cani-Connect werd geboren vanuit de vaste overtuiging om meer mensen te helpen met het opvoeden en trainen van hun hond waarbij wederzijds respect, vertrouwen en een goede communicatie voorop staan en baas en hond plezier beleven aan elkaar.

Het wordt me steeds duidelijker dat een hond mogen hebben helemaal niet zo veel gaat over commando's geven en uitmaken wie de baas is. Het gaat veel meer over elkaar begrijpen en echt samen zijn, aandacht hebben voor elkaar. Elkaar door en door aanvoelen, geen woorden meer nodig hebben. Samen met Lautje heb ik geleerd dat je de fijnste relatie opbouwt als je weet wat je aan elkaar hebt. Als je weet dat je op elkaar kunt vertrouwen. Verbinding, connectie voelen met je hond is heel bijzonder!



Lieve, lieve Lautje!
Mijn lieve vriendinnetje
Ik ben blij en dankbaar dat je mijn hond was. Het was fijn om jouw persoon te zijn en ik heb genoten van onze jaren samen. Jaren waarin we beiden werden wie we nu zijn, gevormd door elkaar. 
Ik mis je zo meisje!
Rust zacht